We zijn er dan wel weg, maar we willen toch nog wat kwijt over de tijd dat we bij de lodge verbleven. We hebben daar namelijk verschillende prachtige wandelingen gemaakt en die foto’s willen we graag laten zien. Een van de eerste dagwandelingen hebben we gemaakt op het Forbidden Plateau: Midden September zijn we, toen Gert twee dagen achter elkaar vrij was, naar Denman en Hornby Island gegaan. Het zijn twee eilandjes die tussen Vancouver Island en het vasteland inliggen. De eerste dag zijn we met de pont overgegaan naar Denman Island. Het was maar een korte tochtje, zo’n 10 minuten. Daar hebben we in een B&B geslapen. We zijn het eiland rondgereden en hebben een kleine wandeling gemaakt. S avonds werden we nog getrakteerd op een spektakel. Een compleet huis was op een trailer gezet om te worden verhuisd naar een andere plek in het dorp. De trailer met het huis stond precies naast het restaurant waar we wat gingen eten. Dus onder het genot van een pizza met een wijntje hebben we bekeken hoe ze een compleet huis onder de hoogspanningskabels door manoeuvreerden de weg op richting z’n nieuwe plek. De dag erna zijn we overgestoken naar Hornby Island, weer een korte overtocht met de pont. Je kan alleen op dit eiland komen via Denman Island. We waren op tijd opgestaan om de pont te halen. Het is tenslotte maar een klein pontje en we wilden ons van een plekje verzekeren. We waren er dus ruimschoots op tijd. Bleek dat we precies een overtocht hadden uitgekiend die is bedoeld voor transport van gevaarlijke stoffen en er mocht geen ander verkeer mee (ze reserveren ze een overtocht per week voor transport van die gevaarlijke stoffen ......). Dus na twee uur wachten konden we de boot op. Maar goed het was de moeite waard. Het leuke van die eilanden is dat je aan de ene kant het vast land ziet liggen en aan de andere kant Vancouver Island en dat omlijst door prachtige wolken. Tijdens de wandeling om Hornby Island hebben we zeehonden, otters en harlekijn-eenden gezien. Een paar dagen na ons uitje ben ik met twee instructices Crest Mountain opgelopen. Het is een wandeling van 5 km, maar in die 5 kilometer klim je 1250 meter. Dat betekent dus ongeveer 3 uur continu omhoog lopen er is bijna geen stukje vlak bij. Maar de beloning op de top is er dan ook naar. De eerstvolgende vrije dag van Gert hebben we samen de Bedwell lake wandeling gedaan. Dat is weer een dagwandeling. We hebben die in 2006 ook proberen te doen, maar moesten toen door de sneeuw, die er nog lag, omkeren omdat we het pad niet meer verder konden vinden. Dus was het heel leuk om deze wandeling nu echt helemaal te kunnen doen. Eind September zijn we weer twee dagen weggegaan. Weer naar twee eilandjes die tussen Vancouver Island en het vaste land inliggen: Alert Bay en Sointula. De eerste dag zijn we naar Alert Bay gegaan. Op het eiland woomt nog een vrij grote gemeenschap indianen, of zoals ze ze hier noemen: first nations. Ze zouden daar ook de grootste totempaal ter wereld hebben, maar die hebben we niet gevonden. De dag erna zijn we met de pont naar Sointula op Malcom Island gegaan. Dat is een oude Finse gemeenschap. Begin 1900 hebben zich een groep Finnen gevestigd hier om hun utopia daar te stichten. Dat is allemaal jammerlijk mislukt, maar er wonen nog steeds afstammelingen van deze groep. En het is nog steeds een prachtig eiland. Begin oktober heb ik (zonder Gert, want die was aan het werk) de mooiste wandeling van allemaal gemaakt naar King’s Peak. Deze berg is 2065 meter hoog en vanaf de lodge te zien. Ik heb de tocht mogen maken met twee instructeurs: Leslie (een Canadese) en haar Deense vriend Ulrik. De eerste dag zijn we na de lunch vetrokken en zijn in ongeveer drie uur naar de bergweide gelopen, daar hebben we gegeten en overnacht. De volgende dag zijn we naar de top gelopen en via de bergweide weer helemaal terug naar beneden. Daar hebben we 9 uur over gedaan. Zonder mij waren Leslie en Ulrik ongetwijfeld veel sneller geweest. Met mijn plattelandsbenen kostte het mij meer tijd om een richel af te komen. Bij iedere stap moest ik nadenken waar ik mijn voeten ging neerzetten, het was echt klimmen en klauteren, terwijl zij als een soort berggeiten over die berg heen huppelden; heel frustrerend. Ze zeggen dat het een kwestie van ervaring is. Maar goed het was een fantastische tocht en mijn persoonlijke hoogtepunt van onze tijd op de lodge. Zoals je kunt zien hebben we het hier niet heel verschrikkelijk.............
3 Comments
We gaan al bijna weer weg, maar stukje bij beetje komen we erachter hoe het er hier nu allemaal aan toegaat op de lodge. De lodge is best wel groot: er is mij verteld dat er 160 bedden zijn voor gasten. De 160 bedden staan in allemaal gebouwen van verschillende grootte. Er zijn complexen waar 50 man kunnen slapen en gastenverblijven voor 2 personen. Daarbovenop komt dan nog de accomodatie voor ongeveer 50 seizoensmedewerkers en de huizen van de mensen (eigenaars en medewerkers) die hier permanent wonen. Het is grappig als we over de locatie lopen dan “vinden” Gert en ik nog steeds hutjes/huizen waar kennelijk mensen wonen. De lodge bestond dit jaar 50 jaar. Het is een familiebedrijf. De vader en ooms van Myrna Boulding (eigenares van de lodge) waren loggers; jawel, houthakkers. Ze hebben in de jaren 50 de vallei leeggekapt. Vervolgens is er een dam gekomen en is de vallei onder water gezet. Het prachtige meer waar we op uitkijken is dus helemaal nep! Nadat er niks meer te kappen viel heeft de familie het merendeel van het land verkocht. Een gedeelte hebben ze gehouden en onder de familie verdeeld. Myrna en haar man Jim zijn op hun gedeelte de lodge begonnen. Alle gebouwen die op de locatie staan zijn tweedehands. Het waren allemaal gebouwen die zijn gebruikt tijdens het kappen van de vallei, zoals hutjes voor de arbeiders, schuren etc. Ze hebben alle gebouwen verplaatst naar het stuk land en zijn zo de lodge begonnen. Jim en Myrna combineerde de lodge eerste met hun werk als leraar aan de middelbare school in Campbell River. De lodge heeft twee verschillende seizoenen:in de lente en de herfst doen ze outdoor educatie programma’s voor schoolkinderen. In de zomer zijn er “gewone” gasten. In de winter is de lodge gesloten. Gewone gasten kunnen hier een kamer of huisje huren en eventueel deelnemen aan outdoorprogramma’s. Je kan bijvoorbeeld met een gids een kayaktocht gaan maken, gaan rotsklimmen, een mooie bergtocht maken etc. Ook mensen die niet op de locatie verblijven kunnen zo’n programma boeken. Behalve slapen kan je ook eten op de locatie (daar weet Gert alles van). Er wordt ontbijt, lunch en avondeten geserveerd. Naast de gasten moet ook het personeel te eten krijgen. Dus op een drukke dag moeten er 200 – 250 mensen worden gevoed. Alle medewerkers eten in het buffetrestaurant (Whale room). Driemaal per dag klinkt er een bel die te horen is op de hele locatie: eten staat klaar. Ontbijt is van 7:30 – 8:30 uur. Lunch van 12:00 – 13:00 uur en avondeten van 17:30 – 18:30 uur. Als gast kan je kiezen of je in het buffetrestaurant of in het a la cart restaurant (Canoe club) eet. Het a la cart restaurant is alleen maar in de zomer open. Wanneer de schoolkinderen (volle bak, dus wel 160 kinderen) er zijn is het heel druk in het restaurant. Er zijn worden dan soms twee rondes per maaltijd georganiseerd. De schoolkinderen zijn van verschillende leeftijden. In de lente komen hier basisscholen en in de herfst meer middelbare scholen. De scholen hebben deze dagen in hun onderwijsprogramma opgenomen en komen dus ieder jaar terug. Outdoor eductie is hier sowieso serieuze business. Er lopen hier instructeurs rond met een universitaire”outdoor educatie” opleiding. De kinderen zijn hier ongeveer 4 dagen en gaan in groepen verschillende programma’s doen. Vaak zijn ze daarvoor meerdere dagen op pad (aan het kayaken of op een bergtocht) en dan keert de rust dus weer terug op de locatie. Naast de gewone gasten, de kinderen en de outdoorprogramma’s hebben ze hier ook nog met enige regelmaat trouwerijen. De trouwlocatie is echt prachtig: er wordt op het strand getrouwd. En de meeste bruiden komen per kano over het water aan, dus dat levert ook wel mooie plaatjes op. De trouwerij en het feest (inclusief eten) vinden allemaal op de locatie plaats en vaak blijven er ook veel bruiloftsgasten slapen natuurlijk.
De lodge verdient dus geld met ordinair toerisme, outdoor educatie voor kinderen en trouwerijen. En Gert mag daaraan in de keuken zijn steentje bijdragen. En ja, daar verdient hij ook nog wat mee. The Crumholts, zo heet de cabin waarin we nu wonen en delen met steeds minder muizen (we hebben bijna genoeg muizenspiesjes om een barbeque te organiseren). Een foto van de buitenlant staat al op deze pagina. Nu is het tijd om jullie ook wat van de binnenkant te laten zien.
Huisvesting voor medewerkers op de lodge is niet heel erg luxe. Omdat we een echtpaar zijn hebben wij een van de betere cabins gekregen. Toen we de eerste keer de cabin zagen schrokken we een beetje, maar na een grondige schoonmaakbeurt en nu onze spulletjes erin staan valt het ons niks tegen. We zitten aan de andere kant van de weg dan waar de hoofdgebouwen en gastenverblijven van de lodge zich bevinden. Aan onze kant van de weg staat de barn (locatie waar bijeenkomsten en feesten worden gehouden), de zagerij, de annex (een gebouw met kamers voor medewerkers) en losse cabins voor medewerkers. Onze cabin staat ongeveer 100 meter van de Barn, helemaal verscholen in het bos. In de Barn zitten de WC, twee douches, twee wasmachines en een droger. We hebben dus geen toilet in onze cabin. Dat vraagt wel om goede sanitaire planning. Wel hebben we koud stromend water in de cabin. We hebben ook geen electriciteit. Als verlichting hebben we twee propaangas lampen: eentje boven en een beneden. De lampen hebben een soort sokje dat je moet aansteken. Wanneer je het sokje aanraakt of per ongeluk tegen de lamp stoot verpulvert het sokje helemaal. Je raadt het al; dat is ons al een paar keer gebeurd. Ik ben dus inmiddels expert in propaangassokjes. Ook de “verwarming” werkt op propaangas. We hebben het kacheltje nog maar twee keer aangehad, want de lampen produceren voldoende warmte om de kleine ruimte op te warmen. In het begin zaten we vaak ’s avonds op onze veranda. Wanneer het begint te schemeren vliegen de vleermuizen je om de oren. Nu het kouder is zitten we binnen. ’s Avonds spelen we meestal spelletjes. We zijn helemaal verslaafd aan SKIP-BO. (bedankt Harry en Yvonne!). In de cabin is er alleen een soort bank om op te zitten en geen tafel. Dus hebben we twee klapstoeltjes gekocht. Als tafel gebuiken we een kruk en daaroverheen leggen we een groot metalen waarschuwingsbord (crew and equipment at work) dat we in de schuur hebben gevonden. Verder lezen we veel en spelen soms een spelletje op de laptop (totdat de accu leeg is...). We vinden het eigelijk wel knus zo. Zo zie je maar dat alles went. Tja, het lijkt een hele overgang van kwaliteits- en business process management naar kok in een keuken, maar dat valt eigenlijk best wel mee. Wanneer je die pannen vergelijkt met afdelingen en processen, de ingredienten met informatie en grondstoffen en de gerechten met goede eindproducten, dan is het eigenlijk hetzelfde ............. De grootste verschillen zijn dat het eindresultaat er nu elke dag is, ik het meeste zelf in de hand heb en vrijwel meteen weet of het resultaat naar verwachting is. En tegenwoordig wordt er elke dag creativiteit gevraagd en kan ik mijn “talent” bijna elke dag gebruiken. Een andere overeenkomst is dat ook nu mijn woon – werk verkeer per benenwagen gaat en dat het niet langer dan 5 minuten duurt. Alleen de route is iets anders: (de foto's staan in de volgorde van de route) En ook de werkplek ziet er iets anders uit: De keuken kookt elke dag drie maaltijden: ontbijt, lunch en diner; alles in buffetvorm. Mijn werkrooster varieert van 06.00 tot 14.30 of van 12.00 tot einde; vooral de late dienst bevalt me.
Zoals gezegd is het een uitdaging om alle dagen creatief te zijn en op sommige dagen lukt dat dan ook beter dan op andere. Gelukkig zijn we altijd met minimaal 2 personen in de keuken en is er altijd wel iemand met een goed idee. Ik krijg veel vrijheid en mag van alles doen: hoofdgerechten, groentes, desserts, salades; alles heb ik al eens gedaan. Een lastig element is, is dat we moeten werken met de ingredienten die de chef heeft ingekocht obv wat in het seizoen en/of in de aanbieding is. Ze werken niet met een vast menu oid en elke dag moet er weer iets nieuws worden verzonnen. Daarnaast zijn er restricties vanuit de filosofie van de lodge: gezond en biologisch geteeld en rekening houdend met overtuigingen, allergien en intoleranties van gasten en staf. Dat oa houdt in: geen noten, geen bacon of worstjes bij het ontbijt, altijd zorgen voor een vegetarische en gluten- en zuivelvrije menu-variant. Desondanks heb ik toch al een paar keer kunnen scoren met recepten die ze hier niet zo kennen: een "open lamb sandwich" waarin ik mediterrane/Noord-Afrikaanse invloeden had aangebracht, gado-gado waarin ik de tauge had vervangen door gele bonen en de pindasaus door zonnebloempittensaus, een tarte tatin, rijke Hollandse aardappel- en vleessalades en onlangs nog met een Perzische kipgehakttaart met wat eigen toevoegingen (een korstdeeg met kaas). Verder is erg gezellig in de keuken met een gevarieerde groep mensen (Canadezen, een Frans-Canadees en een Tsjech) en veel muziek, want de CD- en i-Pod spelers staan de hele dag aan. Er passeert van alles: van Beethoven en Dvorak tot Pearl Jam, REM, de Dandy Warhols, Oceansize, Rammstein, Porcupine Tree en Santana. Een en ander tot grote verrukking en ongenoegen van het andere personeel. Een van de doelstellingen van deze periode was om er achter te komen of ik in een commerciele keuken het hoofd boven water zou kunnen houden en of ik het ook leuk zou vinden om elke dag te koken. Het antwoord is duidelijk: JA, ik voel me als een vis in het water in de keuken..... ; of misschien toch meer als een konijn in de worteltuin...... Omdat ik meer vrije tijd dan Gert ga ik regelmatig wandelen. Ook als Gert op tijd klaar is met werken proberen we samen nog een wandeling te maken. Er zijn een paar mooie wandelroutes in de omgeving van de lodge. Op het kaartje heb ik een rondje ingetekend dat ik regelmatig loop. Ik doe daar een kleine twee uur over. Onze cabin ligt bij de “n” van het woord “The Barn” op het kaartje. We lopen dus zo vanuit onze cabin de wandelpaden op. Vooral van het Lower Lookout uitkijkpunt op trail 5 blijven we genieten. Het is ongeveer 30 minuten lopen en iedere keer als we er zijn is het uitzicht anders. Je kijkt uit over Buttle Lake Valley. Onderstaande foto’s zijn allemaal vanaf het Lower Lookout uitkijkpunt genomen. De eerste foto is ‘s middags genomen, de tweede ’s avonds en op de laatste foto zie je de rook van de bosbranden. De eerste 14 dagen dat we hier waren was er een grote bosbrand in een van de zijvalleien van de Buttle Lake Valley. Iedere ochtend was de hele vallei gevuld met rook. ’s Middags zorgde de veranderde windrichting ervoor dat de rook verdween. Vanuit het view point op trail 2 kan je de lodge zien liggen. Het dak dat het dichtste bij is op de foto is het gebouw waarin zich de keuken en de eetzaal bevindt. Verder zie je nog wat meer gebouwen, zoals het kantoor, het watercentrum en een paar gastenverblijven, maar er zijn er nog veel meer verscholen tussen de bomen. De gebouwen aan de andere kant van de weg (zoals bijvoorbeeld onze cabin) kan je helemaal niet zien op de foto’s. De weg zelf trouwens ook niet. Ik heb op de foto’s pagina wat foto’s gezet die allemaal op een van deze wandelpaden zijn genomen. Nog wel stoer om even te zeggen: de gelige plant met rode sprietjes is zonnedauw, een vleesetende plant.
Allereerst wil ik iedereen bedanken die comments post op onze website. Gert en ik vinden het heel leuk om jullie commentaar te lezen!
He, he ik heb eindelijk wat nuttigs kunnen doen. Door mijn schouder kan ik nog steeds niet werken. Het meeste werk dat hier beschikbaar is is fysiek en dat kan ik nog niet doen. Ik heb het er soms moeilijk mee dat ik niks kan doen. Ik voel me dan behoorlijk nutteloos. Gert zegt iedere keer tegen mij: “geniet ervan!”. En hij heeft natuurlijk helemaal gelijk. We zijn hier in een prachtige omgeving en ik heb alle tijd van de wereld om daarvan te genieten en te doen en laten wat ik wil. Geen enkele reden tot klagen en toch blijft het aan me knagen.. ledigheid is des duivels oorkussen ofzoiets?! Dus ik was heel blij toen ze me vroegen om een teambuilding middag te organiseren voor de instructeurs. De middag zou onderdeel uitmaken van een driedaags programma waarin een groep van 30 instructeurs worden klaargestoomd voor wat ze hier noemen het “Herfst seizoen”. De vraag werd mij op maandagochtend gesteld en het onderdeel was voor woesndagmiddag gepland. Behalve dat ik het aantal intructeurs en de beschikbare tijd wist, was het verder helemaal aan mij om het programma in te vullen. Ik heb een programma met als thema “zintuigen” in elkaar gezet. Ik heb verschillende oefeningen bedacht waarin iedere keer een ander zintuig centraal stond. Ter introductie heb ik eerst een prachtig verhaal verteld over zintuigen en hoe we die gebruiken om informatie over onze omgeving te verzamelen, de verschillende ontwikkelingsniveaus van zintuigen en wat het met je doet als je een zintuig niet kan gebruiken. (schouder is nog niet in orde, maar de duim werkt nog prima!) De oefeningen waren simpel: · Voelen: elkaar geblindoekt betasten en raden wie het is (grappig om te zien hoe eng mensen het vinden om elkaar te betasten, terwijl ze elkaar hier de hele dag om de nek vliegen en knuffels geven, brrr) · Horen: geblindoekt aan de hand van verbale instructies een parcours afleggen · Zien: zonder te praten een opdracht uitvoeren, namelijk een grote paal (circa 6 meter) rechtop zetten en daar drie banden via de bovenkant overheen zien te krijgen. · Proeven: geblindoekt verschillende substanties proeven en benoemen uit welke basissmaken ze bestaan (bitter, zoet, zuur etc.) · Ruiken: geblindoekt ruiken en raden wat het is (zoals knoflook, aardbei en rozijnen) Voor deze laatste twee oefeningen heeft Gert belangrijke input en ondersteuning gegeven! En er was ook nog een opdracht waarbij ze op een gedeelte van een doek een “kunstwerk” moesten maken over een zintuig (iedere groep had een van de vijf zintuigen toegewezen gekregen). De groepen rouleerde en moesten voor iedere oefening een leider en een observator aanwijzen. De leider en de obervator kregen de opdracht te lezen. De leider moest de opdracht aan de rest van het team uitleggen en ervoor zorgen dat die goed werd uitgevoerd. De observator moest aan het eind van de oefening evalueren hoe de oefening was gegaan: hoe de mensen zich gedroegen, hoe de leider het deed, hoe de interactie in het team verliep etc. Toen alle groepen alle oefeningen hadden gedaan was er nog een grote finale: Er was nog een boom (ongeveer 20 meter) en daaraan moest het “kunstwerk” als vlag worden vastgemaakt. Door met z’n allen een enorm gat te graven, de boom omhoog te halen en vast te zetten met touwen en ankers is de vlag gehesen. Het grappige was dat voor de twee grote palen die nodig waren gewoon even twee bomen werden omgezaagd. Ze kijken hier echt niet op een boompje meer of minder (ze hebben er ook wel genoeg moet ik zeggen) Het was een geslaagde middag. De instructeurs vonden het een leuk programma en ik vond het heel leuk om het te bedenken, voor te bereiden en uit te voeren. Ik hoop dat ze vaker dat soort klusjes hebben, voel ik me tenminste ook een beetje nuttig.... We horen er bij: we hebben ook slofjes van Debbie!
Debbie werkt in de keuken. Het is een ontzettende lief mens. Ik schat dat ze ongeveer eind vijftig is. Ze heeft jarenlang in de keuken van een verzorgingstehuis gewerkt totdat het tehuis werd gesloten en Debbie dus zonder werk kwam te zitten. Vorig jaar is ze hier begonnen. Dit is dus haar tweede seizoen op de lodge. Ze doet altijd het ontbijt en begint om 6:30 uur. Deze week wanneer de schoolkinderen komen moet ze om 6:00 uur beginnen. Debbie zet al het geld dat ze hier verdient op de bank en spaart op die manier genoeg om in de winter niet te hoeven werken. Er valt hier verder ook niet zoveel geld te spenderen. Zeker wanneer je, zoals Debbie, geen rijbewijs hebt en dus geen kant opkan. Dan wordt het echt moeilijk om van je geld af te komen. Debbie is dus altijd op de lodge. Wanneer ze niet werkt vermaakt ze zichzelf met zwemmen, bramen plukken en breien. Ze heeft haar kamer prachtig versiert door bij een reisbureau reisgidsen mee te nemen en daar alle mooie plaatjes uit te knippen. Debbie heeft het unieke vermogen om van niets, iets te maken en om ontzettend te genieten van kleine dingen. Ze heeft alleen een ondeugende eigenschap: ze houdt van gokken. Ze heeft het ons in vertrouwen verteld en het is zogenaamd een geheim, maar iedereen weet het. Een keer in de zoveel tijd regelt ze een lift naar Campbell River. Daar zit een klein casino waar ze alleen maar gokmachines hebben. Debbie blijft daar dan het liefste een paar uur om te spelen. De 2 cent apparaten schijnen het leukste te zijn en de beste winkansen te geven. Maar voor gokken heb je geld nodig en Debbie wil niet haar salaris vergokken. Dus daarom breidt ze slofjes. Iedereen schijnt hier slofjes van haar te hebben. Ze kosten 8 dollar voor het damesmodel en 10 dollar voor het herenmodel. Met het geld dat ze daarmee verdient gaat ze naar het casino. Wij hebben dus ook ieder een paar afgenomen. We hebben ze vandaag gekregen en betaald. Ze moest voor ons nog flink doorbreien, want morgen heeft ze een lift naar Campbell River geregeld en wil ze gaan gokken. Ik hoop dat ze het miljoen wint. In onze cabin zitten nogal wat muizen. Ze trippelen lustig onze hele cabin door. We hebben een muizenval en hebben er al twee daarmee gevangen. Op een avond kwamen we thuis en toen zat er eentje in de gootsteen. De muis schrok nog erger van ons dan wij van hem en kroop in het gootsteenputje. We hebben er voldoende water achteraan gedaan en die muis hebben we niet meer teruggezien.
Gisterennacht werd Gert wakker omdat hij vanalles hoorde. Bleek er een muis met z’n staart in de muizenval te zitten. De muis liep paniekerig met aanhangsel over het formuis en maakte dus veel kabaal. Gert probeerde de muis buiten te zetten, maar ook deze muis viel in de gootsteen. Het is nogal een diepe bak, waar je als normale muis niet uitkomt. Ondanks waterige aanmoedigingen van Gert kon de muis de uitweg via het putje niet vinden. Inmiddels was ik (Marjon) ook wakker geworden. Gert legt me uit wat er is gebeurt en we vragen ons af wat nu? Na goed overleg besloten we om er nog een nachtje over te slapen en om morgen wel weer verder te zien. En wat denk je, de volgende ochtend: muis zit in het putje, maar ik kan hem nog net zien. Weer voldoende water eroverheen en weg muis. Four down, maar ik ben bang nog vele te gaan. Ik ben benieuwd hoeveel muizen in de afvoer passen voordat deze verstopt is. We zijn nu vijf dagen in Strathcona, Gert heeft er al bijna een werkweek opzitten. De omgeving is hier prachtig. Dit is het uitzicht dat Gert heeft vanuit de keuken. De lodge ligt echt afgelegen. Het dichtsbijzijnde stadje is Campbell River 40 kilometer ten noorden van de lodge. De lodge ligt midden in Strathcona Provincial Park. De eerste twee nachten hebben we "luxe" geslapen. Onze cabin was nog niet klaar, dus mochten we in een gasten lodge slapen. Als je goed kijkt zie je Gert op het balkon zitten. Nu hebben we onze eigen cabin. Het schijnt een van de betere hutten voor medewerkers te zijn, maar het is nog steeds erg "rustiek". Zo noemen ze dat hier heel mooi, maar ze bedoelen daar gewoon mee dat er weinig comfort is. We hebben geen electriciteit. Verlichting en verwarming werken op propaan (wel erg sfeervol). We hebben stromend water, weliswaar alleen maar koud water, maar dat is toch wel erg luxe. Voor de WC en douche moeten we een eindje lopen, maar zolang je maar op tijd bedenkt dat je moet gaat dat helemaal goed. Het is dus aanpassen. We vinden het nu nog erg grappig en slapen er prima. Of we er over twee maanden nog zo over denken is de vraag..........
|
AuthorDe belevenissen van Gert en Marjon in Canada. Archives
October 2010
Categories
All
Klik onderstaande button (RSS Feed) als je een mailtje wilt ontvangen wanneer de site wordt bijgewerkt. In de pagina die dan verschijnt moet je onder acties (actions, rechtsonder) de actie "Subscribe in Mail" selecteren. |